Rozdział I

Dla Aranel,

bo z anielską cierpliwością sprawdza moje twory,

PO CZYM* mówi mi wszystko, co powinnam wiedzieć i to, czego nie powinnam.

Dziękuję, Aranel,
 mam nadzieję, że już do końca zostaniesz ze mną i "Czystym sercem".

*Tylko Ty wiesz, o co chodzi.

Draco Malfoy nigdy nie należał do ludzi zbyt cierpliwych, od dziecka dostawał to, czego tylko zapragnął, od rozpieszczających go wiecznie rodziców. Nic więc dziwnego, że i tym razem miał już dość niekończących się prób naprawienia Szafki Zniknięć. Trzasnął drzwiczkami starego mebla, po czym usiadł, krzyżując nogi, na nieco zakurzonej i brudnej, orzechowej podłodze. Zamknął oczy, nie chcąc patrzeć na obiekt, który go tak irytował, i odgiął głowę w tył, starając się nie myśleć o uciekającym mu jak piasek przez palce czasie.

Lord Voldemort miał go w garści już od wielu miesięcy — temu nie dało się zaprzeczyć. Nie żeby wcześniej tak nie było, jednak tym razem sprawa wyglądała o wiele poważniej. W końcu od tego, czy podoła wyznaczonym zadaniom, zależało życie jego oraz jego rodziców. A termin niebawem upływał. Nie było na co czekać, a już na pewno nie na szczęście, które opuściło go dawno temu.

 — Cholerny rupieć — wyrzucił z siebie, po czym odnotował w pamięci, że musi postarać się ograniczyć wulgaryzmy, które ostatnimi czasy coraz częściej wymykały mu się z wąskich ust.

Otworzył oczy, będąc już nieco mniej spiętym, i począł przyglądać się magicznemu meblowi. Szafa była wielka, mieszcząca co najmniej troje ludzi, stworzona z grubych, ciemnobrązowych desek. Nie miał pojęcia, skąd nasuwa mu się skojarzenie, jednak był pewien, że takie obiekty znajdowały się w domach co bogatszych mugoli. A przecież nie było to ani nic pięknego, ani wartościowego, przynajmniej w jego odczuciu.

Pokręcił głową ze zrezygnowaniem. Podniósł się na nogi przy pomocy rąk, po czym rozejrzał się wokół siebie. Otaczało go mnóstwo rzeczy wszelkiego rodzaju. Tuż obok stał niski stolik, z którego zwisała smętnie bliżej nieokreślona tkanina, ułożone były na nim` niechlujnie stare, pożółkłe księgi, obok znajdowała się lampka z wielkim abażurem, jeszcze kawałek dalej leżał kij od miotły, półpełna fiolka jakiegoś eliksiru o zielonym zabarwieniu, miś z wielką kokardą na szyi i kilka innych drobiazgów. Nie mógł uwierzyć, że tyle rzeczy mieści się na tak małej powierzchni. Ale ten stolik nie był jedynym takim zbiorem. Wszędzie piętrzyły się wysokie czasami nawet na ponad metr wszelakiej maści szpargały — te większe jak i mniejsze — które nie wiadomo przez kogo i w jakim celu zostały tam schowane. Tworzyły one alejki, między którymi można było nawet pobłądzić, tak jak stało się podczas pierwszej wizyty Draco w tym miejscu.

Zerknął z powrotem na stół, który na początku zwrócił jego uwagę. Sięgnął po pierwszą lepszą książkę ze stosiku. Wyglądała, jakby za moment miała się rozsypać ze starości lub zbyt częstego użytkowania, trudno było to jednoznacznie określić. Okładka okazała się prawie w całości zdarta, nie dało się więc odczytać tytułu owego woluminu. Delikatnie przewrócił stronę tytułową, przewertował powoli kilka kolejnych. Książka o magicznych przedmiotach — nic nie budziło wątpliwości. Odłożył ją ostrożnie na miejsce. Nie zainteresował się starociem na temat tak odległy od jego ulubionych.

 — Co ja tu jeszcze robię? — zapytał sam siebie. Po chwili zganił się w myślach. Rozmawianie z samym sobą nie za dobrze wróżyło jego psychice na przyszłość.

Chcąc wyrwać się wreszcie z tego pomieszczenia, ruszył w kierunku drzwi. Po kilkunastu krokach pchnął je śmiało. Nawet się nie rozglądając po korytarzu, pomimo że mógł spotkać jakiegoś Gryfona, zostawił Pokój Życzeń za sobą.

Udał się wprost do Wielkiej Sali, gdzie właśnie trwał w najlepsze obiad.

*

Blaise Zabini to człowiek o ciętym języku i osobliwym poczuciu humoru. Dobry nastrój nigdy go nie opuszczał, a żarty się go trzymały jak mało kogo, ale tego dnia prezentował się wyjątkowo ponuro. Budziło to zdziwienie u wielu jego kolegów ze Slytherinu, a także wprowadzało nieprzyjemne uczucie wszechobecnej nudy, skoro chłopak odebrał im główne źródło rozrywki. Jednak miał swoje powody. Nie na co dzień najlepszy przyjaciel skrywa tajemnice, które powoli go niszczą od środka, a także pozostawiają ślady na zewnątrz.

Pomimo wielu namów Draco wciąż nie chciał zdradzić Blaise’owi swoich sekretów, wyjawić dręczących go problemów. Obecna rozmowa również nie miała przynieść oczekiwanych rezultatów.

 — Draco, widzę, że coś cię dręczy od dawna — zaczął Zabini z nadzieją, że tym razem mu się uda skłonić kolegę do zwierzeń.

 — Nic mi nie jest. Poza tym zaczynasz tę rozmowę po raz setny, nie sądzisz, że czas odpuścić? — odpowiedział na pozór spokojnie Draco, ale w jego szarych oczach czaiła się iskra zniecierpliwienia, która nie umknęła czujnemu wzrokowi rozmówcy.

 — Daj spokój. Powinieneś być świadom tego, że nie uwierzę ci, skoro, jak sam wspomniałeś, rozmawialiśmy już na ten temat wiele razy.

 — No właśnie. A ty powinieneś wiedzieć, że nic ci nie powiem. Nie rozumiem, dlaczego w ogóle ciągniemy tę dyskusję.

 — No cóż, przynajmniej wyjawiłeś właśnie, że masz się do czego przyznawać. To już jeden krok na przód, nie uważasz? — zakpił, uśmiechając się ironicznie.

 — Nic takiego nie powiedziałem… A zresztą, nieważne.

 — W takim razie może inaczej zapytam. Chodzi o NIEGO, prawda?

Draco doskonale wiedział, co miał na myśli Blaise, mówiąc “niego”. Jednak nie chciał rozmawiać na ten temat, uważał, że to jego osobista sprawa.

 — Nie wiem, o co ci chodzi…

 — Doskonale wiesz. Nie jesteś idiotą, Draco. Mam powiedzieć to na głos? Chcesz usłyszeć jego imię… — przerwał wypowiedź, zauważając przysłuchujących się im Crabbe’a i Goyle’a siedzących nieopodal. Rzucił im piorunujące spojrzenie, a oni natychmiast się odwrócili, udając, że rozmawiają. Chłopak pokręcił głową z politowaniem.

 — To nie jest czas i miejsce na tego typu rozmowy, pogadamy później.
Draco odetchnął z ulgą, przysięgając sobie, że już do końca dnia będzie omijał szerokim łukiem najlepszego przyjaciela.

Nie czekając na nic, wstał z miejsca i szybkim krokiem zaczął oddalać się od stołu Ślizgonów. W miarę jak zbliżał się do drzwi — zbawienia, które miały go wyprowadzić z Wielkiej Sali, zwalniał, idąc krokiem coraz bardziej miarowym, spacerowym.

Z głową w chmurach wyszedł na korytarz i postanowił udać się do swojego pokoju z nadzieją, że gdy będzie szedł na błonia aby się zastanowić nad własnym życiem, nie natknie się na Blaise’a.

Nagle poczuł wstrząs. Bez wątpienia ktoś wpadł na niego z impetem. A on nienawidził tego typu niemiłych niespodzianek.

 — Jak łazisz! — od razu krzyknął zdenerwowany, nie spoglądając nawet na osobę, którą rugał. Nic go ona nie obchodziła, nie miał powodów, aby przejmować się czyimiś uczuciami.

 — Z tego, co zauważyłam, to winni jesteśmy oboje, czyż nie? — Usłyszał melodyjny, spokojny, dziewczęcy głos, z którym nigdy wcześniej z pewnością nie miał przyjemności się zetknąć. Ciekaw, do kogo też ów głos może należeć, spojrzał w dół.

Początkowo spostrzegł, że dziewczynę, z którą się zderzył, przewyższał o głowę, więc musiał nieco opuścić wzrok. Momentalnie stwierdził również, że jak na młodą kobietę – jaką niewątpliwie była – wcale nie okazała się przesadnie niska. Miała długie, proste włosy w ciemnym kolorze. I brązowe oczy. Oczy, których barwy nigdy w życiu nie miał zapomnieć. To tych oczu żałował pół roku temu, myśląc, że ich posiadaczka jest już nieżywa.

Oto przed nim, w całej okazałości, stała Katie Bell, Gryfonka, której omal nie zabił, wręczając jej za pośrednictwem Madame Rosmerty naszyjnik z opali z ciążącą na nim potężną, czarnomagiczną klątwą.

A jednak żyła i, jak widział, miała się całkiem dobrze. Czego nie można było powiedzieć o nim. Przed oczami zrobiło mu się na moment ciemno, stracił oddech. Wpatrywał się w nią jak urzeczony, nie mogąc uwierzyć w jej powrót.

 — Hej, wszystko w porządku? — zapytała zdziwiona i zaniepokojona jego dziwnym zachowaniem.

Nie udzielając żadnej odpowiedzi, w ogóle nie wypowiadając słowa, Draco odszedł, jak w letargu kierując się w stronę lochów.
Ona żyje. Katie Bell żyje. Powtarzał te słowa jak mantrę, nie mogąc skupić się na czymś sensowniejszym.

Nie potrafił powiedzieć, co się z nim dzieje. Po prostu nie mógł znaleźć na ten stan żadnych odpowiednich słów. Katie wróciła, a co za tym idzie, mogła naprowadzić kogoś na ślad Madame Rosmerty, a później na niego. Nie miał pojęcia, w jakim stanie była pamięć dziewczyny ani co się z nią działo przez te sześć miesięcy, od kiedy zabrano ją do Świętego Munga.

Na dodatek, do czego nie chciał się przyznać nawet przed samym sobą, dręczyły go potworne wyrzuty sumienia. Zadał w końcu tyle bólu niewinnej osobie.

Co teraz będzie? Ona wszystkim powie. Wygada się, a ja będę już do końca życia siedzieć w Azkabanie. Już widzę te nagłówki gazet — “Draco Malfoy, uczeń Hogwartu — Śmierciożercą”. Czarny Pan mnie zabije.
Chłopak czuł coraz większy strach.. W końcu doszedł do ściany, za którą krył się Dom Węża. Wypowiedział hasło i wmaszerował do środka, nie zaszczycając nikogo nawet spojrzeniem. Wparował do swojej sypialni, którą dzielił z Zabinim, zabrał ze sobą kilka książek dla zachowania pozorów i udał się na błonia, jak miał wcześniej zaplanowane.

No to mam teraz nowy problem.
Usiadł na jednej z ławek przy jeziorze i zaczął intensywnie myśleć.

Jego życie znów się skomplikowało, a on kolejny raz nie mógł nic na to poradzić.