Rozdział V

Dla Dory i Princess Of Darkness,

bo chciały o tym przeczytać.

Nie martwcie się, jeszcze te wątki rozwinę.

Kolejność dziewczyn  wymienionych wyżej jest przypadkowa.

 — Już dawno miałem cię o to zapytać, Blaise, ale jakoś z głowy mi wyleciało… — zaczął Draco. Zmienił pozycję na charakterystycznej dla pokoju wspólnego Slytherinu zielonej kanapie na wygodniejszą, po czym kontynuował. — Przyznaj się! Nasłałeś na mnie Pansy, kiedy leżałem w skrzydle szpitalnym.

Blaise zachichotał, jakby było to coś niebywale śmiesznego, po czym odwrócił się, aby zerknąć na dziewczynę zajętą plotkowaniem z koleżankami.

 — Wcale nie! Znaczy… Wiedziałem, że ją prędzej posłuchasz, ale to ona sama zaproponowała... No co miałem zrobić niby?! Przecież nie mogłem jej zabronić. To w końcu nasza przyjaciółka! — tłumaczył się nieporadnie, czym wywołał cień uśmiechu na twarzy Draco. — Poza tym o co ci chodzi, przecież…

 — Dzięki — przerwał mu blondyn w połowie zdania. Blaise spojrzał na niego tak, jakby zobaczył tańczącą sklątkę tylnowybuchową. Draco nie mógł się nie roześmiać, widząc jego zdziwioną minę. — Serio mówię. Pansy ma gadane. I to jak… W każdym razie wytłumaczyła mi coś ważnego i… No wiesz, już kapuję wszystko — zakończył. Czuł się niezręcznie mówiąc o uczuciach, ale był pewien, że do tej rozmowy musiało w końcu dojść, więc wolał ją mieć już za sobą.

 — No widzisz… Czyli dobrze zrobiłem. Znaczy… Ona dobrze zrobiła, bo ja z tym nic wspólnego nie mam.

 — Dobra, dobra. Już się nie tłumacz — zaśmiał się Draco.

 — Co tam, chłopcy, dobrego? — usłyszeli znienacka nad głowami głos Pansy, która po chwili usiadła pomiędzy nimi.

 — A nic, Blaise próbuje być elokwentny, ale coś mu nie idzie.

 — Za to ty byłeś bardzo elokwentny, kiedy dałeś się pokonać Potterowi — odburknął Blaise.

 — Dajcie spokój. Jesteście jak takie pierwszaki z Gryffindoru — oznajmiła Pansy, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie, a ona dopiero teraz na to wpadła.

 — Nic mi nie mów o żadnym Potterze. Jak sobie pomyślę o nim, to mnie szlag trafia. Cholerny Wybraniec się znalazł. — Draco puścił wypowiedź przyjaciółki mimo uszu, wciąż kontynuując rozmowę z Blaise’em.

 — A to nie dlatego go nie cierpisz, że cię w pierwszej klasie olał dla Weasleya? — zapytał Blaise, szczerząc zęby.

 — To było dawno i nieprawda. I w ogóle to nie tak! Ale mniejsza... — Draco zamyślił się, a po chwili znowu zaczął mówić — Ja chyba go głównie nie znoszę za to, że gdyby nie on, nie byłoby wojny, tego wszystkiego, co się dzieje teraz. A czarodzieje go tak wielbią! Niby za co?! Nie dość, że niczego takiego nigdy nie zrobił (no, bądźmy szczerzy, dzieciak w pieluchach nie pokonał tak naprawdę Czarnego Pana; nie wiem, jak to naprawdę było, ale to nie może być jego zasługa), to jeszcze teraz Lord powrócił. Potter padnie szybciej niż zdąży wyjąć różdżkę, a ci wszyscy głupcy wciąż widzą w nim nadzieję. Kiedy Dumbledore zginie… — przerwał na moment, nie chcąc powiedzieć zbyt wiele. — Gdyby Dumbedore zginął — podjął na nowo — jego Złoty Chłopiec nie przeżyłby nawet kilku dni. Mógłby go zabić ktokolwiek. Tylko ten starzec jeszcze jakoś trzyma go przy życiu. Ale już niedługo…

 — Draco, o czym ty mówisz? — zaniepokoiła się Pansy. Blaise tylko siedział w bezruchu zdziwiony.

 — O niczym. Ja już muszę iść, nie wiem jak wy… Dobra, lecę. Spotkamy się na kolacji. — Wstał i wyszedł z pokoju wspólnego, nie czekając na odpowiedź.

 — Jest chyba gorzej, niż sądziliśmy… Nawet nie wiemy, jaką tak właściwie misję on ma — Pansy nieświadomie wypowiedziała myśl na głos.

 — Spokojnie, Pan. Ja też się o niego martwię, ale poradzi sobie. Jest doświadczony, wie co nieco o życiu. Z resztą Nott też… No… Ten. I daje sobie radę.

 — Nie mówię, że w niego nie wierzę. Ale... No wiesz, o co mi chodzi. A Teodor ma trochę lepiej, nie oszukujmy się. On nie ma żadnej… większej roboty do wykonania.

 — Wiem, wiem. Ale będzie dobrze, przecież sama mi ostatnio tak powiedziałaś. Trzeba jakoś przetrwać to wszystko.

Blaise uśmiechnął się i objął przyjaciółkę ramieniem. Na twarzy Pansy pojawiły się dwa szkarłatne rumieńce, ale jej zakłopotanie uszło uwadze chłopaka, z czego się ucieszyła. Nie chciała, żeby zauważył, jak się zachowuje od niedawna w jego obecności. Bała się, że zepsułaby ich wieloletnią przyjaźń. Dlatego wybrała milczenie, marząc w skrytości ducha, że kiedyś jednak będą razem i zabijając spojrzeniem każdą dziewczynę, która spróbowała zbliżyć się do jej obiektu westchnień.

Miłość nie istnieje tylko pod postacią pięknego, szlachetnego uczucia, które uszczęśliwia i wywołuje uśmiech na twarzy. Miłość może być największą zmorą zadającą ból i cierpienie, wbijającą tysiące sztyletów w i tak już złamane i zmaltretowane serce. Nieodwzajemniona miłość jest właśnie taką zmorą. Ale Pansy była silna. Dawała sobie radę, choćby nie wiadomo co się działo.

*

Draco podążał do Pokoju Życzeń. Po drodze minął kilku uczniów z różnych domów, ale im bliżej celu się znajdował, tym więcej zdziwionych Gryfonów napotykał. Ignorował ich jednak, próbując nie rzucać się w oczy jeszcze bardziej, zwłaszcza że po ostatnich wydarzeniach wciąż wytykali go palcami jako “tego złego”. A czy to była jego wina, że Potter nawet nie wiedział, jakich zaklęć używa i tylko machał różdżką bezsensownie?

Chcę wejść do pokoju, w którym mogę coś ukryć. Przeszedł trzy razy wzdłuż ściany, powtarzając w myślach to samo zdanie kilkukrotnie. Wielkie drzwi ukazały mu się już po chwili. Sprawdzając, czy ktoś go nie obserwuje, wszedł do środka. Odetchnął z ulgą, gdy wreszcie znalazł się na miejscu, choć nie wiedział, dlaczego się denerwował.

Rozejrzał się pobieżnie po pomieszczeniu. Nic się tu nie zmieniło od jego ostatniej wizyty. Wokół wciąż piętrzyły się te same porzucone przedmioty, tworząc wąskie alejki. Ruszył dobrze już sobie znaną trasą, która miała go doprowadzić do Szafki Zniknięć. Nie szedł długo. Za każdym razem wydawało mu się, że droga jest krótsza niż ostatnio, że skraca się, jakby jej też zależało na tym, aby jak najszybciej dotarł do celu i zajął tym, co najważniejsze.

Mebel ciągle stał w tym samym miejscu na końcu alejki. Wydawał się być taki jak ostatnio, może tylko przybyło trochę kurzu na wielkiej płachcie, która go okrywała.

Draco nie chciał się ociągać, dlatego miał zamiar od razu podejść bliżej, ale powstrzymał go bliżej nieokreślony dźwięk. Blondyn zastygł niczym posąg, lecz nie na długo. Niewiele myśląc, zakradł się w stronę jego źródła. To, co zobaczył, prawie zwaliło go z nóg. Czuł, że sytuacja bardzo przypominała jego ostatnią wizytę w tym miejscu, ale jakby odwróconą o sto osiemdziesiąt stopni.

Na krześle siedziała Katie Bell i jak gdyby nigdy nic czytała książkę, w której Draco rozpoznał tą, którą ostatnim razem odniosła. Prawdopodobnie nie zdawała sobie sprawy z obecności drugiej osoby, ponieważ wzrok pełen skupienia nieustannie wędrował za kolejnymi literami, słowami, zdaniami, pochałaniając je. Draco od razu miał zamiar się wycofać z postanowieniem późniejszego powrotu. Jednak złośliwy los, który najwyraźniej miał ochotę pobawić się czyimś kosztem, sprawił, że blondyn potrącił najbliższą stertę. Wszystko z łoskotem rozsypało się na kamiennej posadzce.

Katie natychmiast poderwała głowę. Obejrzała się za siebie i oniemiała, widząc sprawcę hałasu. Jednak już po momencie odzyskała rezon.

 — O! Znowu mi będziesz kazał wyjść? — zapytała z lekko złośliwym uśmiechem. Draco mimowolnie pomyślał, że takiego uśmiechu jeszcze nie widział na ustach żadnej Gryfonki i prędzej pasowałby do twarzy Ślizgonki. Nie wiedział czy to dobrze, czy źle. A podobno to Ślizgoni mieli trudne charaktery!

 — Nie. Myślę, że zrobisz to nawet i bez mojej PROŚBY — położył nacisk na ostatnie słowo, chcąc się podroczyć, jak to miał w zwyczaju.

 — No to się mylisz. Poza tym jeśli każdego prosisz o coś w taki sposób, to dziwię się, że ktokolwiek ci jeszcze pomaga! — oznajmiła z niedowierzaniem. Chłopakowi wydawało się, że usłyszał w jej głosie również drwinę, ale wolał nie roztrząsać jej wypowiedzi, obawiając się, co może wywnioskować. Było to niezwykle dziwne, skoro nie miał w zwyczaju obawiać się kogokolwiek (poza kilkoma osobami, a właściwie jedną, z bladą twarzą bez nosa). To chyba po Potterze pozostała mi trauma, zaśmiał się w duchu.

Zapadła cisza. Taka, która ciąży, jednak nijak nikt nie potrafi jej przerwać. Atmosfera wyraźnie zrobiła się gęstsza. Spoglądali tylko na siebie bez słowa. Mierzyli się wzrokiem, jakby oceniali możliwości przeciwnika, starali się przewidzieć jego kolejne posunięcia. Minęła zaledwie minuta, ale Draco czas dłużył się niemiłosiernie, wydawało mu się, że mijają godziny, dni, tygodnie. W końcu odezwała się Katie, podejrzewając, że chłopak nie przerwie milczenia.

— Co tak stoisz? — powiedziała to, co pierwsze jej przyszło na myśl. Draco zignorował jej pytanie. Chciała je ponowić, ale zauważyła, że skupia się na czymś, więc dała mu chwilowy spokój.

 — Skąd wiesz o tym miejscu? — zadał pytanie po kolejnych kilku minutach.

 — Sama już nie pamiętam… Od dawna tu przychodzę.

 — Jakoś cię tu jeszcze nie spotkałem — powiedział Draco, a w jego głosie słychać było wątpliwości.

 — Nic dziwnego. Może nie wiesz, ale przez ostatnie pół roku byłam w Mungu. Trochę by było dziwne, gdybyś mnie tu jednak spotkał — zakpiła.

Zapadła niezręczna cisza. Draco nie lubił, kiedy ktoś wspominał o tym, co spotkało Katie. A już najgorsze dla niego było, gdy mówiła o tym ona sama. Zawsze w takich momentach przypominał sobie wyrzuty sumienia dręczące go po wypadku, strach, że ktoś się dowie, iż to przez niego naszyjnik z opali dostał się w ręce Katie. I przede wszystkim wracało do niego wspomnienie o jego udręczonej duszy, która cierpiała katusze, kiedy jeszcze myślał, że nieopatrznie ją zabił.

 — Co ty tu właściwie robisz? — zapytał w końcu.

 — Czytam. A raczej czytałam, dopóki ktoś mi nie przeszkodził. — Prostota jej odpowiedzi zaskakiwała go za każdym razem. Wprawdzie nie spodziewał się niczego wielkiego, ale mimo wszystko liczył na jakieś dłuższe, bardziej emocjonujące wyjaśnienia. No cóż, najwyraźniej się przeliczył, bo Katie nie dodała niczego więcej. Spoglądała jedynie na niego z delikatnym, lekko filuternym uśmiechem.

 — Hm. No tak, to już widziałem. Trudno było nie zauważyć tego starego, nudnego, wielkiego tomiska.

 — Hej, ta książka może faktycznie jest stara i wielka, ale na pewno nie nudna!

Draco o mało co się nie roześmiał kpiąco. Nie bez ironii pomyślał, że już rozumie, dlaczego dziewczyna trafiła do Gryffindoru — umiała bronić ulubionych książek jak wściekły, nieoswojony gryf.

 — Nie patrz tak. Może ciebie nie obchodzą sprzęty czarodziejskie, ale mnie owszem. Nigdy się nie domyślałam, jak świetne magiczne wynalazki mnie otaczają, jak działają, jak je można naprawić… — Katie była wyraźnie rozmarzona i nie kontrolowała zbytnio tego, co mówiła.

 — Naprawić? — Draco zaciekawił się ostatnią częścią wypowiedzi dziewczyny, co sprawiło, że zeszła na ziemię.

 — Tak, naprawić. Przecież nie wszystko trzeba od razu wyrzucać. Niektórzy nie mają skrytki u Gringotta wypełnionej po brzegi i nie starcza im pieniędzy na zakup nowych rzeczy — w jej głosie dało się słyszeć wyrzut, jakby oskarżała Draco o to, że jest bogaty.

 — Znasz się na magicznych przedmiotach? To znaczy… Wiedziałabyś jak naprawić różne rzeczy? — zadał kolejne pytanie, puszczając mimo uszu ton głosu Katie.

 — Na pewno coś tam bym mogła pomóc. Ale zależy. Masz na myśli coś konkretnego?

 — Nie, raczej nie. Tak pytam.

 — Właściwie… Mogłabym co nieco powiedzieć. Tak ogólnie…

Musieli wymienić ze sobą jeszcze kilka urywanych zdań, żeby wreszcie Katie zdecydowała się na podzielenie się z Draco swoją wiedzą. Kiedy już zaczęła mówić, jej monolog trwał ponad pół godziny i był przerywany jedynie pytaniami chłopaka, który chciał wdawać się w szczegóły. Prawie na wszystkie znała odpowiedź. Dla obojga był to czas pierwszych razów. Draco po raz pierwszy rozmawiał w tak miłej atmosferze z kimś spoza swojego bardzo wąskiego grona przyjaciół, na które składali się Pansy, Blaise i Teodor (choć ten ostatni raczej nie często przebywał w towarzystwie kogokolwiek). Katie natomiast pierwszy raz dzieliła się z kimś swoją pasją, opowiadała o tym, co lubiła, a słuchacz wcale się nie nudził. Wręcz przeciwnie — pochłaniał wszystko, co mówiła, jakby było to czymś cennym. Nawet Leanne nigdy nie wykazała takiego zainteresowania tym, co przyjaciółka miała jej do powiedzenia. Tym razem słowa nie były źródłem nieporozumień, a okazały się łączyć dwoje ludzi cienką nicią zrozumienia i wzajemnego szacunku.

Draco miał ochotę słuchać Katie tym dłużej, im więcej się dowiadywał. Nie dane im było jednak bardzo długo rozmawiać, ponieważ dziewczyna spieszyła się na spotkanie ze znajomą.

I tak Draco pozostał w Pokoju Życzeń sam. Nie odczuwał samotności przygnębiającej czy ciążącej, wręcz przeciwnie — dawała mu powód do radości i uspakajała. Naprawa Szafki Zniknięć jeszcze nigdy nie posunęła się tak bardzo do przodu za jednym razem. Wszystko wydawało się prostsze, choć oczywiście daleko jeszcze było do idealności. Chłopak wiedział, że koniecznie musi ponownie porozmawiać z Katie i wyciągnąć z niej coś więcej, może nawet poprosi o tytuły książek, które mogłyby mu się przydać. Po raz pierwszy od niebywale długiego czasu czuł, że nie siedział w Pokoju Życzeń na darmo, że miał w tym jakiś cel. A dążenie do celu zawsze jest przyjemniejsze niż błądzenie bez sensu i zastanawianie się, kiedy życie wreszcie stanie się bezproblemowe i pełne szczęścia.

*

Draco wracał z Pokoju Życzeń. Był zmęczony, ale zadowolony postępami jakie poczynił przy naprawie Szafki Zniknięć.

 — Uważaj, jak łazisz, Weasley! — Potrącony przez Rona spojrzał na niego tak, że gdy by wzrok mógł zabijać, rudzielec już dawno padłby trupem. Delikwent jednak chyba nie do końca się tym przejął. Blondyn miał wrażenie, że od pamiętnej lekcji eliksirów Wealey robił się coraz bardzie bezczelny i pewny siebie.

 — Spadaj, Malfoy.

 — Uważaj, do kogo mówisz, parszywy zdrajco krwi.

 — Zamknij się, Malfoy. Za kogo ty się masz? — dołączył do wymiany zdań Harry Potter.

 — Potter, Potter… Jak zawsze odważny. Co tym razem masz w zanadrzu, hę? A może już nie zgłębiasz tajników czarnej magii? — zakpił Draco.

Weasley już otwierał usta, aby powiedzieć coś, za co zapewne by mu się oberwało, jednak powstrzymał go Potter:

 — Nie warto, Ron.

Weasley więc milczał. Draco pomyślał, że oto po raz kolejny Potter się rządził, rozkazywał i pokazywał, że jest “cudownym” Wybrańcem. W duchu blondyn pokręcił z politowaniem głową nad jego zachowaniem.

Odeszli, pozostawiając Draco samego na środku korytarza. Nie szli jednak dość szybko, a Potter nie mówił dość cicho, aby nie dało się usłyszeć jego kolejnej wypowiedzi.

 — Widzisz, Ron? Mówiłem ci, że Malfoy coś knuje. Na pewno znowu był w Pokoju Życzeń. On jest Śmierciożercą. Na pewno! Co innego mógłby robić na siódmym piętrze? Miejsce tej szumowiny jest w lochach! A ty i Hermiona ciągle mi nie dowierzacie. Dumbledore...

Draco nie mógł już dosłyszeć końcówki gadaniny Pottera ani odpowiedzi Weasley’a, ponieważ odeszli za daleko. To mu jednak wystarczyło, aby mieć pewność, że wizyty Gryfona pod Pokojem Życzeń nie były przypadkowe i że chłopak domyślał się, co się dzieje.

Wściekły i spóźniony Draco poszedł na kolację. Od teraz miał zamiar bardziej się pilnować i uważać na wszystko i wszystkich. A już zwłaszcza jeśli chodziło o Pottera i jego przyjaciół. A za “szumowinę” jeszcze się Potterowi oberwie.

______________________________________________________________


Witajcie! Taaak, rozdział gotowy. Moim skromnym zdanie nie jest najlepszy, ale chyba powoli zaczyna się coś dziać. I to nie tylko w związku z głównym bohaterem, bo na drugim planie już też się coś rozkręca.  Co z tego wyniknie — zobaczycie później. ;D Póki co oddaję Wam głos — piszcie, co na sercu Wam leży, jak podobał lub nie podobał się rozdział oraz oczywiście o czym chcecie przeczytać w dalekiej lub niedalekiej przyszłości. Jeśli chcecie powiedzieć coś nie na temat, wpadnijcie TU, każdy może się wypowiedzieć na (wiem, jestem psychiczna, ale chciałabym utrzymywać kontakt z Czytelnikami). Polecam również opcję "obserwuj" (KLIK i blog zaobserwowany).
No to do następnego.
Całuję,
Ap