Rozdział VII

Dla idaśka*,

chociaż już chyba nie czyta tego opowiadania.

Bo dała mi cenne rady, dzięki którym o wiele łatwiej pisało mi się pewne fragmenty.

*Mam nadzieję, że dobrze odmieniłam.

Weekend Draco wyglądał na pozór tak jak każdego innego ucznia Hogwartu. Chłopak uczył się, nadrabiał zaległości i pisał długie eseje, spędzał czas z przyjaciółmi, starał się zrelaksować. Nic niezwykłego. Pozory okazały się być jednak mylne. Jak zawsze zresztą. Pierwszemu wrażeniu ponownie udało się kogoś oszukać — w tym wypadku wszystkich hogwartczyków.

Ślizgon tak naprawdę przeżył kolejne dwa pracowite dni. Gdy nikt nie mógł go zauważyć, znikał w Pokoju Życzeń na długie godziny, nie mówiąc o tym nikomu. Wciąż wypróbowywał coraz to nowe zaklęcia, eksperymentował, wykorzystując do tego między innymi owady. Niestety, ilekroć użył Szafki Zniknięć, każde żywe stworzenie, które do niej włożył, powracało ze sklepu Borgina i Burke’a, gdzie znajdował się bliźniaczy mebel, martwe lub co najmniej poważnie uszkodzone. Starał się ocenić ogrom szkód w ich organizmach, aby ustalić, czy Śmierciożercy mogliby walczyć w takim stanie, gdyby jednak mieli się przedostać do zamku, nie czekając na lepsze wyniki naprawy. Obserwacje jednak mówiły same za siebie. Nie mieliby szans na wygraną w takim wypadku.

W tej sytuacji Draco pragnął jak jeszcze nigdy kolejnego spotkania z Katie Bell. Ale nie mógł się przełamać. Nie chciał ponownie usłyszeć z jej ust o “wypadku”. Bał się swojej reakcji. Bał się również tego, że sam siebie wyda, że Gryfonka wszystkiego się domyśli. I nie potrafił pokonać własnych demonów. Bo co by się nie działo, jest rodzaj strachu, którego nie zwalczy się w pojedynkę, potrzeba do tego kogoś bliskiego, zaufanego. Jest to strach przed samym sobą.

Dziwnym trafem tym razem Gryfonka sama postarała się o spotkanie, zaczepiając Draco na korytarzu, gdy ten szedł na swoją ostatnią lekcję poniedziałkową — obronę przed czarną magią.

 — Nie chciałbyś może dowiedzieć się czegoś więcej? Ostatnio jakoś nie wyszło… Trochę za dużo chyba o sobie mówiłam… — Ton głosu Katie wskazywał na to, iż czuła się dość niezręcznie i w pewnym sensie głupio, jednak jej postawa mówiła zupełnie coś innego — wyprostowane plecy, uniesiona wysoko głowa, gestykulujące żywo, tak jak zawsze, ręce dawały znać o jej pewności siebie. Pomimo całego swojego dziewczęcego wdzięku panna Bell nie należała do kobiet, które mają zaniżone poczucie własnej wartości i krępują się, rozmawiając z osobnikiem płci przeciwnej.

Draco zawahał się prawie niezauważalnie. Moment wątpliwości jednak minął szybko, ponieważ właśnie tuż obok przebiegł Potter z jakimś świstkiem pergaminu w ręku, który do złudzenia przypominał list. To przypomniało chłopakowi o wciąż niewykonanych zadaniach. A zegar wciąż tykał, sygnalizując upływ kolejnych sekund. O tak, dawały o sobie znać prawa natury — w końcu zwierzęta zabijają ludzie, a ludzi czas.

Nie więcej niż dwie minuty zajęło im ustalenie terminu oraz miejsca spotkania. Pokój Życzeń wieczorną porą wydawał się najbardziej stosownym miejscem do rozmów o magicznych przedmiotach ze względu na znajdujące się w nim między innymi stare księgi o adekwatnej tematyce. Poza tym nikt nie mógł ich tam zobaczyć, przeszkodzić im, co również wpływało na korzyść tego pomieszczenia.

Draco czuł, że szczęście może mu ponownie dopisać niczym po wypiciu całej fiolki Felix Felicis. Poza tym zadowolenie czerpał również z innego źródła, którego bliżej nie potrafił określić. Albo nie chciał. Radował go bowiem fakt, że rozmowa z Katie przebiegła bez zbędnych wybuchów z którejkolwiek ze stron, że nie powiedział nic niestosownego oraz że dziewczyna tym razem okazała mu litość i nie mówiła niczego, co zbiłoby go z tropu lub zakłopotało.

Ślizgon został sam. Ruszył bardzo powoli przez hogwarckie korytarze do sali, w której odbywała się obrona przed czarną magią. Lekcja zaraz się zaczynała, ale mało go to obchodziło. Liczyło się to, że umówił się z Katie. Tylko to.

Minęła go gromadka drugorocznych Krukonów. Przepychali się i krzyczeli niczym najbardziej nieokrzesane, małe dzieci, jakie Merlin widział. Jednak Draco to wyjątkowo nie przeszkadzało. Gdy jeden z chłopców wpadł na niego z impetem, ograniczył się jedynie do dobitnego komentarza: “Co za debil! A podobno Krukoni mają mózgi!”. Nic mu nie mogło popsuć humoru. Nawet irytujący go wiecznie, przemądrzali Gryfoni, którzy tego dnia wyjątkowo mieli pecha i dwóch z nich, dzięki drobnej pomocy Draco i zaklęciu Cunfundus (o czym nikt się nie dowiedział), dostało u Snape’a szlaban. A przynajmniej szczęście dopisywało Draco do zakończenia zajęć, kiedy to uśmiech zszedł mu z twarzy za sprawą jego najlepszego przyjaciela.

 — Hej, jesteś już gotowy na poważną rozmowę? — zapytał się od razu po lekcjach bezpośrednio Blaise. On nigdy nie bawił się w podchody, zawsze mówił prosto z mostu. Był już mocno podenerwowany tym, że tak naprawdę wciąż nie wiedział nic o zadaniu Draco, które dostał od Czarnego Pana.

Dwaj Ślizgoni ruszyli hogwarckim korytarzem, kroki kierując w stronę wyjścia ze szkoły.

 — Nie wiem, o jaką znowu rozmowę ci chodzi — odburknął blondyn, przyśpieszając. Kłamał. Zawsze gdy chciał kogoś oszukać, mierzwił włosy lewą ręką. Zabini dobrze o tym wiedział, zdążył go już przez tyle lat poznać na wylot.

 — Draco! — Blaise zdenerwował się. Z każdą chwilą tracił cierpliwość.

 — No co?! Nie muszę ci się spowiadać. To chyba moja sprawa, nie?

 — No właśnie nie tylko twoja. Jesteśmy przyjaciółmi. Pansy też odchodzi już od zmysłów. A Teodor… On akurat nie okazuje niczego, ale i tak wiem, że też się przejmuje pomimo wszystkich własnych problemów. Możesz wreszcie pomyśleć też o innych, a nie tylko o sobie?! — Blaise podniósł głos, a jego echo odbiło się od kamiennych ścian.

Stanęli w miejscu, mierząc się nawzajem badawczymi spojrzeniami. Pulchna dama w zwiewnej, różowej sukni spojrzała z oburzeniem na czarnoskórego i wykrzyknęła z grubej, złotej ramy coś o pancerzu z wężowej skóry chroniącym przed nabraniem ogłady.

Draco westchnął donośnie, ignorując kobietę z obrazu na wzór swojego towarzysza.

 — Kiedy ja właśnie myślę o innych. O was. Ciągle. Zrozum wreszcie, że nie mogę powiedzieć. I nie chcę. Nie wciągnę was w nic. Wy musicie być bezpieczni. — Przymknął powieki, ukrywając pod nimi tę część twarzy, która jako jedyna ukazywała jego prawdziwe uczucia. Ponownie ruszyli na przód.

Milczeli. Obaj trzymali przy swoim i wiedzieli, że drugi nie odpuści. Takie mieli charaktery i nic tego zmienić nie mogło. Dopiero gdy wychodzili ze szkoły, powrócili do rozmowy.

 — No to może powiedz chociaż, jak ci idzie. Czy możemy ci w czymś pomóc? — Blaise zrezygnował z kolejnych prób namawiania i wypytywania. Nie chciał wywoływać kłótni, a już na pewno nie na błoniach, na których się przed chwilą znaleźli. Uczniów zeszło się mnóstwo, ponieważ wszyscy skończyli już lekcje, mieliby więc zbyt wielu świadków. Majowa, ciepła pogoda zachęcała do wyjścia ze szkoły, wręcz nawoływała tłumy, aby opuściły grube mury ogromnego zamku otoczonego aurą magii i zaczerpnęły świeżego powietrza. Słońce łaskotało promieniami każdy odsłonięty fragment ciała, a delikatny wiatr zmuszał włosy do wesołego tańca. W oddali kołysały się leniwie zieleniejące, wielkie drzewa Zakazanego Lasu, który dzięki ciepłej pogodzie wydawał się być mniej mroczny niż zazwyczaj.

Draco odparł, że jak na razie idzie mu świetnie. Nie wspomniał nic o swojej tajemniczej pomocnicy, która sama nie wiedziała, że przyczyniała się do naprawy Szafki Zniknięć. Nie chciał z nikim się podzielić tym faktem. I właśnie w tym momencie odczuł, że robi Gryfonce krzywdę. Świadomość tego kuła złośliwie jego wymizerowane od dawna już sumienie. Chłopak jednak zepchnął to uczucie na bok. Miał zadanie do wykonania. Bez względu na to, jak wiele osób na tym już ucierpiało lub miało ucierpieć, musiał je wykonać. Dla dobra swojego i bliskich. Dla matki odchodzącej od zmysłów w domu. Dla ojca siedzącego w Azkabanie razem z kilkoma innymi Śmierciożercami po nieudanej akcji w Ministerstwie Magii. Dla przyjaciół, którzy na razie byli bezpieczni w Hogwarcie, zamku mającym niedługo zostać przejętym przez podwładnych Czarnego Pana właśnie dzięki Draco.

*

Pokój Życzeń wyglądał tak jak zwykle — był pełen rupieci i kurzu osiadłego dawno na nieużywanych przedmiotach. Niby nic nadzwyczajnego, ale magię dało się wyczuć, przekraczając tylko próg pomieszczenia. Draco wszedł bez zastanowienia w tę samą alejkę, którą uczęszczał kilka razy w tygodniu od początku roku szkolnego. Już od dawna poustawiane dookoła bez żadnego sensu klamoty nie przyprawiały go o klaustrofobię tak jak na początku. Teraz czuł się w pomieszczeniu bardzo swobodnie, można było powiedzieć, że jak u siebie.

Doszedł do celu dość szybko. Skinął głową na powitanie Katie, która siedziała na tym samym krześle co ostatnio i okręcała wokół palca pasmo ciemnobrązowych, prostych włosów. Zamknęła z łoskotem wielką księgę leżącą na jej kolanach, zaznaczając miejsce, w którym skończyła czytać, wyświechtanym kawałkiem zabazgranego niebieskim atramentem pergaminu.

 — O. Tym razem punktualnie — powiedziała, udając zaskoczenie i podziw.

 — Tak. Też się cieszę, że ci się udało — odpowiedział Malfoy z łobuzerskim uśmiechem.

Wyrwał z rąk Katie opasłe tomiszcze. Widząc, że jest to jeden z najpopularniejszych romansów na całym magicznym świecie — Miłość zapakowana w kufer, rzucił go na stolik, z którego pod wpływem wstrząsu prawie spadła wiekowa lampa.

 — Szanuje się książki! — warknęła Katie i sięgnęła po wyrwany jej przed chwilą przedmiot. Upewniła się, że nic nie zostało uszkodzone, po czym pogładziła nieco pogiętą okładkę niemal z czułością. Schowała swoją własność do czarnej torby leżącej pod krzesłem.

 — Mam szanować takie głupoty? — Draco nie krył zdziwienia połączonego z oburzeniem. Romanse to coś, czego nienawidził i uważał za kompletną stratę czasu czytanie ich.

 — Głupoty? Ostatnio widziałam cię z tomem Podróży z olbrzymami. Chcesz mi powiedzieć, że powieści przygodowe są mądrzejrze? — Katie uniosła brwi. Sceptycyzm wyraźnie emanował z jej głosu i wyrazu twarzy.

 — Owszem, książki przygodowe mają jakieś głębsze przesłanie. Poza tym zawierają różne ważne motywy jak choćby…

 — Dobra, dobra. Skończ. Nie po to tu jesteśmy — Gryfonka przerwała wypowiedź Draco, który znajdował się właśnie w swoim żywiole, czyli uchylał przed kimś rąbek swojej inteligencji.

Żachnął się, prychając głośno, ale nie powiedział nic więcej, tylko usiadł po turecku na podłodze, czyszcząc ją uprzednio prostym zaklęciem. Katie udawała, że nie widzi jego rozdrażnienia. Zaczęła mówić, jak gdyby nigdy nic, o różnych usterkach oraz sposobach na ich wykrycie i zniwelowanie, jeśli przedmiot jest pokaźnych gabarytów. Ślizgonowi było to niezwykle na rękę, więc nie przerywał jej. Słuchał długiego monologu z kamienną twarzą, ale wbrew pozorom nie nudził się ani trochę, próbując zapamiętać tyle, ile tylko był w stanie, nie posuwając się do robienia notatek. Zresztą i tak nie udałoby mu się napisać wszystkiego, co uważał za ważne — Katie mówiła zbyt szybko, choć zrozumiale.

Nie wiadomo kiedy minęło pół godziny, potem godzina. Czas leciał nieubłaganie, a Gryfonka wciąż mówiła i mówiła, nie robiąc częstych przerw choćby na zaczerpnięcie większej porcji powietrza. W końcu niemal już charczała.

 — Ale najważniejsze jest to, że co by się nie działo, zawsze musisz najpierw użyć kilku podstawowych zaklęć reperujących. Nie jakoś specjalnie wielu, ale nie możesz się również ograniczyć do samego Reparo. Chodzi o to, aby przedmiot przygotować do dalszych działań. No i przy okazji zawsze możesz się dzięki temu upewnić, czy nie wystarczą tylko podstawowe czary — zakończyła długi wywód Katie i odetchnęła głęboko.

Nastała cisza. Tak dawno zaczęli rozmawiać, że milczenie brzmiało dla nich wręcz złowrogo. Draco nawet próbował coś powiedzieć, aby wypełnić przestrzeń słowami, ale żadne konstruktywne zdanie nie przychodziło mu do głowy.

Gryfonka odchrząknęła głośno, aby pozbyć się chrypy.

 — Teraz ty coś powiedz, Draco. Ja już nie mogę. Gardło mam takie, jakbym zaśpiewała wszystkie piosenki Fatalnych Jędz. A oni są naprawdę… — Dziewczyna nie potrafiła znaleźć odpowiedniego słowa, aby określić jeden z najpopularniejszych zespołów rockowych.

 — Są naprawdę świetni! — obwieścił Draco niespodziewanie dla nich obojga.

Katie spojrzała na niego z niekłamanym zdziwieniem.

 — Czy ja wiem… Nie mogłam znieść ich wrzasków na Balu Bożonarodzeniowym w piątej klasie. Nie lubię tego typu muzyki.

 — A ja uwielbiam. Jest… no, genialna. Mogę ich słuchać godzinami.

Odmienne gusty muzyczne okazały się kolejną kwestią, którą należało omówić, chociaż Katie obiecała sobie, że się już przecież nie odezwie, przynajmniej na razie. Jej natura gaduły ponownie wygrała z nią samą.

Gdy ustalili, że Gryfonka zdecydowanie woli muzykę klasyczną oraz delikatne brzmienia gitary w połączeniu z melodyjnymi głosami śpiewającymi mądre i piękne piosenki, a Draco ubóstwia mocne, ostre nuty, płynnie przeszli na temat quidditcha, który pasjonował ich oboje. Dyskutowali o różnych zwodach oraz innych manewrach, spierając się w wielu kwestiach, m.in. w sprawach taktyk drużynowych. Nie wiadomo kiedy, zatoczyli koło i znów wrócili do magicznych przedmiotów.

 — Dlaczego interesujesz się naprawami? Ale tak szczerze — zapytała Katie.

Podrapała się po lekko zesztywniałym od siedzenia w jednej pozycji karku, zaczęła go masować. Zdążyła trzy razy zmienić pozycję na coraz bardziej niewygodnym po tak długim czasie krześle, nim usłyszała odpowiedź.

 — Zwykła ciekawość — odparł w końcu z prostotą Draco, a jego lewa ręka mechanicznie powędrowała w górę, aby zmierzwić jasne włosy jeszcze bardziej.

Zmienili temat, ponieważ w powietrzu dało się wyczuć delikatne napięcie, które nadeszło nagle znikąd. Jednak konwersacja nie kleiła się już tak jak wcześniej. Rozmawiali jeszcze pół godziny, a gdy Katie nie czuła się już na siłach, aby mówić (co zdarzało się niezwykle rzadko w jej wypadku), ruszyli do swoich dormitoriów.

Na początku Draco miał zamiar odprowadzić dziewczynę, bo tak nakazywała mu kultura wpojona przed wielu laty przez rodziców, jednak gdy zorientował się, że przecież Gryfoni (jak i wszyscy inni uczniowie Hogwartu a może i nawet pracownicy tej placówki) będą krzywo patrzeć na Ślizgona stojącego pod portretem Grubej Damy, zrezygnował. Wytłumaczył niezgrabnie dziewczynie, że zapomniał czegoś z Pokoju Życzeń i zawrócił, nie czekając na odpowiedź. Odniósł wrażenie, że ma deja vu. Zdarzyło mu się przecież również wcześniej uciekać od Katie. Wstydził się tego sam przed sobą, ale nie mógł już nic poradzić.

*

Dla Blaise’a życie zawsze miało jaskrawe barwy i nie było w nim miejsca na smętne szarości. Zazwyczaj roześmianego lub co najmniej uśmiechniętego chłopaka mało co potrafiło zasmucić czy zdenerwować. Choć musiał przyznać sam przed sobą, że w tym roku szkolnym zdarzało mu się to coraz częściej za sprawą, co jest paradoksalne, jego najlepszych przyjaciół, którzy ostatnimi czasy zaczęli się zachowywać coraz dziwaczniej. Draco znikał gdzieś na długie godziny i nikt nie miał pojęcia, gdzie ten się znajdował. Na dodatek sam nie chciał zdradzić nikomu, co w tym czasie robił. Pansy popadała ze skrajności w skrajność — raz posyłała mu mordercze spojrzenia, by za moment podejść do niego, wypłoszyć całe jego towarzystwo i z iskrami w oczach zacząć rozmowę. Teodor natomiast spoglądał na niego z ledwo widocznym błyskiem smutku, jakby czegoś wyczekiwał. Blaise nie wiedział, o co im wszystkim chodziło i powoli zaczynał już mieć tego dość.

Dlatego właśnie, aby odprężyć się po męczących dniach, postanowił przejść się po przyjemnie chłodnych korytarzach zamku zapełnionych ruchomymi obrazami, w których znajdowały się zazwyczaj niezwykle kapryśne postaci, oraz drzwiami prowadzącymi do klas, toalet, składzików na miotły czy innych pomieszczeń. Ciągnęło go do spacerów po Hogwarcie o wiele bardziej niż na rozgrzane majowym słońcem błonia. Minął po drodze wiele osób — kilku pierwszorocznych Puchonów (na jednym z nich użył zwieracza nóg, ale widząc, że dzieciak zaczął płakać, jakby go Cruciatusem co najmniej potraktował, cofnął zaklęcie), dwie Ślizgonki z piątej klasy, z którymi wymienił krótkie “cześć”, siódmorocznego Krukona — jednego z prefektów naczelnych, Gryfonów, którzy nie mogli mieć więcej niż czternastu lat, ponownie Puchonów (tym razem z szóstej klasy — z jednym z nich chodził na zaklęcia). Gdy wspinał się po schodach trzeciego piętra, wpadł na Pottera idącego za rękę z Ginny Weasley, jego dziewczyną od czasu zwycięstwa Gryfonów na ostatnim meczu (plotki bardzo szybko rozeszły się po Hogwarcie). Przeszedł obok nich, patrząc Wybrańcowi w oczy z nienawiścią.

Blaise naprawdę nienawidził Pottera. I o ile mógł to przyznać przed samym sobą bez większych problemów, o tyle powodu tej nienawiści wypierał się na wszystkie sposoby. Wiedział bowiem doskonale, że antypatia nie zrodziła się głównie dlatego, że Potter to właśnie Wybrańcem ani z tego, że miał na pieńku z Draco. Oczywiście, wyżej wymienione argumenty również były przyczyną negatywnego uczucia, jednak nie najważniejszą. Otóż Blaise się zakochał. I to nie w byle kim, ale właśnie w obecnej dziewczynie Gryfona — Ginny.

Wszystko zaczęło się w piątej klasie. Chłopak nawet nie wiedział, kiedy młoda Weasley zaczęła zwracać jego uwagę. Stało się to nagle. Na początku nie przejmował się tym zbytnio. Często wpadała mu w oko jakaś ładna dziewczyna, jednak po jakimś czasie zapominał o niej i przechodził na inną. Tym razem tak nie było. Pod koniec piątego roku Blaise już wiedział, że to miłość, jednak tylko podświadomie, gdyż żył w przekonaniu, że Ślizgon i Gryfonka to jak ogień i woda — połączenie nierealne.
Pamiętał dobrze, jak pewnego razu zdradził się przed Pansy, która wyciągnęła z niego informacje podstępem (jakie to typowe dla Ślizgonki!), podczas rozmowy w pokoju wspólnym i jak pociągu, gdy jechali na szósty rok, wypomniała mu to. Wtedy miał jej to za złe i nieco się obraził, ale teraz to już nie było ważne.

Blaise nie tolerował swojego uczucia do Ginny. Wypierał się go przed samym sobą i szczerze nienawidził, kiedy dziewczyna pojawiała się w jego głowie. Wmawiał nawet sobie, że nienawidzi młodej Weasley, co czasami ośmielał się wypowiedzieć na głos, aby choć trochę w to uwierzyć.

Źle się czuł z tym wszystkim. Bolesna jest odraza do własnych uczuć.

Nie miał już ochoty iść dalej, więc zawrócił w połowie długiego korytarza czwartego piętra. Szedł samotnie szybkim krokiem, aby wreszcie znaleźć się w jego ulubionej części szkoły — lochach, które poniekąd były jego drugim domem. Po drodze spotkał Milicentę, swoją dobrą koleżankę, z którą wdał się w rozmowę dotyczącą eseju na eliksiry. Zapomniał. Choć na moment zapomniał o Ginny i innych problemach. A może jedynie na moment? W końcu przecież miał sobie przypomnieć.

Czyż nie cudownie byłoby posiadać dar zapominania na zawsze?

______________________________________________________________

Witam! Pamięta mnie ktoś jeszcze? Czy w ogóle ktoś tu jeszcze zagląda?

Po niemal miesiącu ciszy wreszcie dodałam rozdział. Nie, nie jestem z niego zadowolona i wiem, że zarówno pod względem jakości jak i długości mógłby być lepszy. Dumna z siebie nie jestem. Ale co poradzić? Taki mam napięty grafik, że na komputer wchodzę rano i wieczorem na piętnaście minut, aby odpisać na mejle.

Co ja Wam mogę powiedzieć? Chyba tylko tyle, że wciąż liczę na to, że pod rozdziałem pojawi się jakiś komentarz, że tu jesteście i czekacie.

Pochwalę się jeszcze tylko, że zostałam oceniona przez Expecto Patronum (KLIK). Otrzymałam czterdzieści dziewięć punktów na pięćdziesiąt możliwych, co dało mi ocenę bardzo dobrą (5).

No to zapraszam do komentowania.

Pozdrawiam,

Ap

PS Ostatnio zaczęłam się zastanawiać nad zmianą szablonu. Mam od dawna plany, jak mógłby wyglądać, aby na blogu był wreszcie idealny porządek. Potrzebuję jedynie dobrej duszyczki, która podejmie się wykonania go. Od razu zaznaczam, że nie mam dużych wymagań. Jacyś chętni?

PS 2 Wiecie, że jesteśmy już w połowie? Dzisiaj sobie wszystko dokładnie rozpisałam na spokojnie i wyszło na to, że pozostało jeszcze siedem rozdziałów i epilog. No i oczywiście druga część... :)